تعبیر بلند مرحوم علامه طهرانی از مقام علمی معنوی مرحوم آیت الله العظمی بروجردی

عنوان: تعبير بلند علاّمه طهرانی از مقام علمى معنوى آيت‌الله‌العظمی بروجردى

نویسنده: آیت‌الله سید محمد صادق حسینی طهرانی

منبع: نور مجرد، صفحه ۷۷ تا ۷۹

از مرحوم آيت‌اللـه‌العظمى بروجردى بسيار به عظمت ياد كرده و از سيره عملى و محاسن اخلاقى ايشان مطالب زيادى بيان مى‌كردند و ايشان را مؤمن واقعى مى‌دانستند. وقتى به بلده طيّبه قم مشرّف مى‌شديم، پس از زيارت حضرت فاطمه معصومه سلام‌اللـه‌عليها مقيّد بودند براى قراءت فاتحه بر سر مزار آيت‌اللـه بروجردى رضوان‌اللـه‌تعالى‌عليه حاضر شوند. يك بار كه در خدمتشان بوديم، دست خود را روى قبر گذاشته و خطاب به ايشان فرمودند: أشهَدُ أنَّكَ مُؤمِنٌ حَقًّا؛ كه اين تعبير، تعبير بسيار بلندى است، چرا كه طعم حقيقت ايمان را هر كسى نچشيده و ذوق نمى‌كند.

حضرت علاّمه والد رضوان‌اللـه‌تعالى‌عليه از يكى از رفقايشان نقل مى‌فرمودند كه: در تابستانى مرحوم آيت‌اللـه بروجردى به يكى از روستاهاى ييلاقى قم رفته بودند و من به جهت كارى به آنجا رفتم تا با ايشان ملاقات كنم. وقتى به محلّ اقامتشان رسيدم شب بود، صبر كردم تا صبح شود و بعد خدمتشان برسم. نيمه‌هاى شب بود، ديدم ايشان مشغول نماز شب هستند و سوره مباركه فلق را تلاوت مى‌كنند و آيه كريمه: مِن شَرِّ مَا خَلَقَ^[۱]را با حال انقلاب عجيبى تكرار مى‌كنند. صبح كه خدمتشان رسيدم در باره آنچه نيمه شب از ايشان ديده بودم سؤال كردم، آيت‌اللـه بروجردى فرمودند: «قضيّه‌اى در طهران اتّفاق افتاده بود و من به شدّت نگران بودم و ديشب با اين سوره به درگاه حقّ متوسّل شدم و خداوند متعال نيز اصلاح فرمود!»

مى‌فرمودند: در روايت آمده است: «هيچ مصيبت زمينى‌اى نيست مگر اينكه كليدش در آسمان است» و بزرگان بر اين دقائق و لطائف واقف بوده و بدانها عمل مى‌نمودند. در طهران اتّفاقى مى‌افتد امّا ايشان در يك روستاى دور افتاده در دل شب به درگاه خدا پناه مى‌برد و به او متوسّل مى‌شود و آن مشكل حل مى‌شود؛ اين نشانه ايمان و معنويّت ايشان است.

از جامعيّت علمى ايشان در فقه، اصول، حديث، درايه و رجال نيز بسيار تعريف كرده و مى‌فرمودند: آيت‌اللـه بروجردى رحمة‌اللـه‌عليه حتّى در ادبيّات نيز مسلّط بوده و أشعار ألفيّه ابن‌مالك و عبارات مغنى‌اللبيب و مطوّل را از حفظ مى‌خواندند؛ گاهى اوقات آقا شيخ قاسم نحوى در مجلس درس ايشان اشكال ميكرد و ايشان در پاسخ و دفع آن، يك خط از مغنى را از حفظ مى‌خواندند.

همچنين از دلسوزى و اهتمام ايشان به تربيت طلاّب خاطراتى را بيان مى‌نمودند و مى‌فرمودند: آيت‌اللـه بروجردى نسبت به طلاّب بسيار دلسوز و مهربان بوده و به تربيت آنها بسيار عنايت داشتند. ايشان در نظم و دقّت نمونه بودند و طلاّب را نيز از طرق مختلف به همين روش، تشويق و ترغيب مى‌كردند. و نيز اگر مى‌ديدند طلبه‌اى خطّ و يا انشاى او خوب نيست ناراحت مى‌شدند و حتّى گاهى نامه او را كنار انداخته و نمى‌خواندند و مى‌فرمودند: چرا بايد طلبه اين‌چنين باشد؟!

پانویس