منبع: آیت نور صفحه۴۱۸ و ۴۱۹
روحيّه فوق العاده مرحوم علامه طهرانی رضوان الله عليه آنچنان بود كه هرگز در راه كسب مطلبى كه ضرورتش را تشخيص ميدادند لحظهاى درنگ نمىفرمودند، و اگر با مراجعههاى مداوم و پىگير به منابع مربوطه مطلب حل نمىشد آنرا به فراموشى نمىسپردند و از كنارش بىتفاوت يا به اجمال عبور نمىكردند؛ بلكه براى كشف حقيقت و فهم صحيح مطلب به تكاپو افتاده و از راههاى ديگرى اقدام مىنمودند.
به عنوان نمونه موردى را كه خودشان به مناسبت بيان بُعد عظيم معرفتى استاد بزرگوارشان علّامه طباطبائى أعلى الله مقامه الشّريف اشاره ميفرمايند نقل مىكنيم:
«درست به خاطر دارم، شبى در طهران كه به كتاب «سير و سلوك» منتسب به مرحوم آية الله بحرالعلوم نجفى أعلى الله تعالى درجتَه شرح مىنوشتم دچار اشكالى شدم. هر چه فكر كردم مسأله حلّ نشد. و تلفن خود كار در شهرهاى ايران هنوز دائر نشده بود، لذا شبانه براى اين مهم عازم قم شدم. قريب نيمه شب بود كه وارد به قم شدم و در مهمانخانه بلوار شب را به صبح آوردم. صبحگاه پس از تشرّف به حرم مطهّر و زيارت قبر حضرت معصومه سلام الله عليها به خدمت استاد رسيدم و تا قريب ظهر از محضر پر بركتشان بهرهمند شدم؛ و نه تنها آن مسأله، بلكه بسيارى از مسائل ديگر را حل كردند و جواب دادند»[۱]