نویسنده:آیت الله حاج سید محمد صادق حسینی طهرانی
منبع: کتاب نور مجرد
حضرت علامه والد قدّسسرّه مىفرمودند:
نبايد كسى را در كنار معصومين قرار داد، گرچه جناب سلمان باشد. و بر اين أساس مىفرمودند: ألفاظى كه در عرف، اختصاص به حضرات معصومين دارد، اطلاق و استعمال آنها براى غير آنان بههيچوجه جائز نيست.
مثلاً اطلاق لفظ «امام» را كه در عرف شيعه مختصّ به أهلبيت عليهمالسّلام بوده و از آن، أئمّه هدى به ذهن تبادر ميكند، بر غير ايشان جائز نمىدانستند. [۱]
حتى نامگذارى أولاد و فرزندان را به نامهايى چون «فاطمة الزّهراء» كه در عرف ما انصراف به حضرت صدّيقه كبرى سلاماللـهعليها دارد، يا به نامها و أسماء إلهى جائز ندانسته و اگر نام يكى از شاگردان ايشان نامى چون «مجيد»، «كريم»، «رحيم» يا «عظيم» بود، مىفرمودند به أوّل آنها لفظ «عبد» را اضافه كرده و نام خود را به «عبدالمجيد»، «عبدالكريم»، «عبدالرّحيم» و «عبدالعظيم» تغيير دهند.
۱. يكبار در محضر ايشان سخن از تعبير نمودن از بنيانگذار و رهبر فقيد انقلاب، مرحوم حضرت آيةاللـه خمينى أعلىاللـهمقامه با لفظ «امام» پيش آمد، ايشان فرمودند: اين تعبير صحيح نيست. يكى از حضّار عرض كرد: اين تعبير، براى تجليل از مقام و زحمات جانكاهى است كه ايشان در به ثمر نشاندن انقلاب اسلامى متحمّل شدهاند. ايشان فرمودند: آيةاللـه خمينى آنقدر فضائل دارند كه اگر تا قيامت بشمارند و تجليل كنند تمام نمىشود؛ ولى اينها دليل نمىشود كه لفظ مختصّ به أئمّه عليهمالسّلام را براى ايشان به كار برند.
استاد بزرگوار ما حضرت آيةاللـه حاجشيخمرتضىحائرى رحمةاللـهعليه نيز اطلاق لفظ امام را مختصّ اماممعصوم دانسته و بكاربردن آن را براى غير از امام معصوم جائز نمىدانستند.