منبع: آیت نور صفحه ۷۸
آية الله حاج سيّد محمّد صادق در سال ۱۳۴۰ هجرى قمرى- دو سال پس از رحلت استادش آقا ميرزا محمّد تقى شيرازى أعلى الله مقامه الشّريف- به طهران مهاجرت و ابتداء در مسجد پدر بزرگوار خويش به تعليم و ارشاد و تربيت مردم همّت گماشت.
ايشان در آن عصر خفقان رضاخانى كه ظلم و تباهى و فساد همه جا و مخصوصا طهران را در بر گرفته و در سياهى و غفلت فرو برده بود، با تلاشى گسترده به تأسيس مساجد متعدّد و تشكيل جلسات فراوان إقدام نمود و با رشادتى كم نظير به نشر معارف الهى و احياء روح مذهبى و غيرت دينى در مردم پرداخت و از پذيرش هيچ خطرى روى گردان نشد.
وى نهايةً در مسجدى كه خود در خيابان لالهزار تأسيس كرد فعّاليّت خويش را متمركز نمود. خيابانى كه مرحوم شيخ آقا بزرگ طهرانى آن را پايگاه تمدّن دين ستيز غربى و مظهر نمادهاى فريبنده فرنگى معرّفى ميكند، ايشان مسجدى در آن خيابان تأسيس كرد كه در قلب پايگاه دشمن و در مركز طهران آن روز حضور جدّى و فعّال داشته باشد، و آنچنان در اين مسجد به نشر معارف اسلام و تربيت اهالى پرداخت كه نهايةً در سطحى وسيع موفّق و پيروز بر آمد و مردم آن محل را به نماز اوّل وقت و تأدّب به آداب دينى مقيّد و پاىبند نمود.[۱]
۱. «نقبآء البشر» ج ۲، ص ۸۵۸، شماره ۱۳۸۸ در ذيل حرف ص، تحت عنوان السّيّد الصّادق الطّهرانى به معرّفى سيماى پر فروغ وى مىپردازد و گوشهاى از مقام علمى و عملى و نقش ارزشمند تربيتىاش را بيان ميكند. البتّه قابل ذكر است كه مرحوم شيخ آقا بزرگ طهرانى نامى از استاد ارجمندش ميرزا محمّد تقى شيرازى نبرده و تحصيلات مفصّل او در عتبات عاليات و رسيدن به مقام اجتهاد را ذكر نمىكند، و ديگر اينكه مسافرتى را براى ايشان به طهران به همراه پدر در سال ۱۳۲۰ ذكر ميكند ولى هجرت ايشان به طهران را كه در سال ۱۳۴۰ دو سال پس از رحلت استادشان آقا ميرزا محمّد تقى شيرازى واقع شده است ذكر نمىنمايد، كه ما در متن اين دو مطلب را از يادداشتهاى حضرت آقا آورديم.