منبع: آیت نور؛ یادنامه علامه طهرانی، صفحه ۱۶۳ و ۱۶۴
حضرت آية الله حاج سيّد أبو القاسم خوئى از وزنههاى علمى حوزه مباركه نجف، استاد ديگرحضرت علامه طهرانی (ره) ميباشند كه ايشان از محضرشان استفادههاى علمى فراوانى برده و در مدّت اقامت در نجف در درس خارج اصول ايشان شركت مىنموده و تقريرات درس ايشان را نگاشتهاند و هم بحث ايشان در اين درس حضرت آية الله حاج سيّد على سيستانى مدّ ظلّه العالى بودهاند، حضرت آقا يكى از نخبگان درس آية الله خوئى بحساب مىآمدهاند و ايشان نيز متقابلًا وجود اين شاگرد پر استعداد و پر تلاش را در جمع شاگردان خود مغتنم مىشمردهاند [۱] و هميشه روابطشان در اوج ادب برقرار بوده است.
گوشههائى از منظر آقا به استادشان مرحوم آية الله خوئى را ميتوان در تعابيرى كه راجع به ايشان در آغاز نامههاى خود داشتهاند بدست آورد. گرچه اين نامهها بمنظور نقد علمى فتواى استاد پيرامون رؤيت هلال مبنى بر عدم لزوم اتّحاد افق و كفايت رؤيت هلال در يك نقطه براى ثبوت آغاز ماه جديد در همه جا است، ولى با همه اقتدار علمى كه از زواياى مختلف بحث بلحاظ مراحل فنّى اصولى، فقهى، روائى و نجومى بچشم مىخورد، آنچنان ادبى نسبت به استاد مراعات مىكنند كه ديدنى و درس گرفتنى است.
۱. حضرت آقا خود ميفرمودند: آية الله خوئى رحمة الله عليه به من فرمودند: آقا سيّد محمّد حسين، اگر در نجف بمانى و به فقه و اصول مشغول باشى، لا يختلف بَعدى عليكَ اثْنان «بعد از من دو نفر درباره تو اختلاف نمىكنند.