اهتمام علامه طهرانی به ذکر یونسیه

۱. مراد از دستور توبه، دستورى‌است كه مرحوم سيّد در إقبال و محدّث قمّى در مفاتيح‌الجنان در أعمال يك‌شنبه أوّل ماه ذى‌القعده از رسول خدا صلّى‌اللـه‌عليه‌وآله‌وسلّم روايت نموده‌اند و طبق نقل مرحوم سيّد اين دستور اختصاص به ماه ذى‌القعده ندارد.

محدّث قمّى در بيان كيفيّت آن ميگويد: ‎ غسل كند و وضو بگيرد و چهار ركعت نماز گزارد و در هر ركعت حمد يك‌مرتبه و قُلْ هُوَ اللَهُ أَحَدٌ سه‌مرتبه و معوَّذتَين يك‌مرتبه، پس استغفار كند هفتادمرتبه، و ختم كند استغفار را به لا حَولَ وَ لا قُوَّةَ إلاّ باللَهِ العلىِّ العَظيم. پس بگويد: يا عزيزُ يا غفّارُ اغفِرلى ذُنوبى و ذُنوبَ جَميعِ المؤمنين و المؤمناتِ فإنّه لا يَغفِرُ الذُّنوبَ إلاّ أنْتَ. (الإقبال، ج ۲، ص ۲۰؛ و مفاتيح‌الجنان، ص ۲۴۷)

۲. قسمتى از آيه ۸۷، از سوره ۲۱: الأنبيآء.

۳. كلمه شريفه: سُبْحَـنَكَ در اين ذكر شريف، گرچه مقدّمه اعتراف به اينستكه هر نقص و ظلمى به بنده منسوب است و خداوند از هر جهت منزّه است، ولى شخص ذاكر در هنگام ذكر و تلفّظ به اين كلمه شريفه بايد توجّه به خداوند داشته باشد و جمع بين توحيد و تنزيه كند؛ و لذا در حقيقت تتمّه: لاَ إلَـهَ إلّا أَنتَ محسوب‌ميگردد، و لذا در برخى از أدعيه شريفه مثل دعاى جوشن كبير، تسبيح قبل از تهليل واردشده‌است.