نویسنده: آیتالله سید محمد صادق حسینی طهرانی
منبع: کتاب نور مجرد
مشكوة ولايت حضرت علاّمه والد قدّساللـهنفسهالزّكيّه شعاع وسيعى از عالم انسانيّت را روشن ميكرد و جزء معدود أوليائى بودند كه شاگردان زيادى را پذيرفتند و اين كاشف از سعه صدر و عظمت وعاء ايشان است.
بگونهاى كه حضرت آقاى حدّاد رحمةاللـهعليه از گستره ولايت ايشان شگفتزده شده و مىفرمودند: بعد از أهلبيت عليهمالسّلام همانند آقاى قاضى و بعد از آقاى قاضى مانند آقا سيّدمحمّدحسين نديدهام.
حضرت علاّمه والد بعد از مراجعت از نجف أشرف و إقامت در طهران كه حقير حدود پنجشش سال داشتم، جلساتى را بر پايه ذكر و توحيد حضرت حقّ عزّاسمه دائر كردند. أمّا از آنجا كه در پذيرفتن شاگرد و ملاحظه قابليّت و استعداد آنها براى سلوك إلىاللـه دقّت بسيارى داشتند، اين جلسات با دوسه نفر شروع شد و به تدريج تعداد آنها بالا رفت، تا جائىكه پس از تشرّف به أرض أقدس رضوىّ على شاهدهاآلافالتحيّةوالثّناء شاگردان را به جلساتى تقسيم كرده و مسؤولينى را براى آن جلسات تعيين كردند و هركدام به نوبت خدمت ايشان رسيده و از آن چشمه نور بهرهمند مىشدند.