علامه طهرانی در کلام آیه الله سیستانی

علامه طهرانی در کلام آیه الله سیستانی مدظلّه‌العالى

نویسنده:آیت الله حاج سید محمد صادق حسینی طهرانی

منبع: نور مجرد صفحه ۸۶ تا ۹۰

مرحوم علامه طهرانی در مدّت اقامت در نجف أشرف با حضرت آيت‌اللـه حاج سيّدعلى سيستانى مدّظلّه‌العالى در درس حضرت آيت‌اللـه خوئى هم‌بحث بوده‌اند و درس مرحوم آيت‌اللـه شيخ حسين حلّى را نيز با مرحوم آيت‌اللـه حاج شيخ حسن سعيدقدّس‌سرّه كه از بزرگان علماء طهران بودند بحث مى‌فرموده‌اند.

روابط صميميّت و محبّت از همان زمان بين ايشان و اين بزرگواران برقرار بوده است. در سفرى كه چند سال قبل به نجف أشرف مشرّف شده بودم و خدمت حضرت آية اللـه سيستانى رسيدم چون خود را معرّفى كردم، ايشان بسيار مشعوف شده و فرمودند :

«ما با يكديگر هم بحث بوديم و خاطرات بسيار خوبى داريم و اكنون با آمدن شما، خاطرات آن زمان برايم يادآورى شد.»

اين صميميّت و احترام از برخى نامه‌هاى ايشان آشكار است. نامه ذيل كه مربوط به سال ۱۳۹۷ هجرى قمرى و قبل از تشرّف علاّمه والد به أرض أقدس رضوى است، پاسخ نامه‌اى است كه ايشان همراه با موسوعه اوّل و دوّم از رساله رؤيت هلال به محضر آيت‌اللـه سيستانى ارسال فرموده‌اند و آيت‌اللـه سيستانى از موافقت نظر خود با ايشان و نپذيرفتن رأى مرحوم آيت‌اللـه خوئى رحمة‌اللـه‌عليه خبر مى‌دهند. از مضامين نامه، مانند اظهار تأسّف از تماس‌علمى‌نداشتن فضلاء حوزه‌هاى علميّه با ايشان، بلنداى مقام علمى علاّمه والد در ديد حضرت آيت‌اللـه سيستانى روشن است.

نامه حضرت آيت‌اللـه سيستانى مدظلّه‌العالى به مرحوم علاّمه طهرانی

محضر مبارك حضرت آيت‌اللـه آقاى حاج سيّد محمّدحسين‌تهرانى دامت‌بركاته

به‌عرض أنور عالى مى‌رساند بعد از اظهار مراتب ارادت و إخلاص، اميد است كه هميشه موفّق به تأييدات غيبى بوده و در ظلّ عنايات خاصّه حضرت بقيّه‌اللـه روحى‌له‌الفداء محفوظ و عموم مسلمين و لا سيّما الخواصّ منهم از علوم و معارف آن جناب مستفيض باشند.

نامه گرامى آنجناب زيارت شد و از مطالعه دو رساله شريفه كه مشتمل بر تحقيقات عاليه و أنظار ساميه بوده بهره‌مند گرديدم. و دو بار ذكر خير حضرتعالى با حضرت استاد أعظم مدّظلّه‌العالى شد و معظّمٌ له از رساله ثانيه‌اى كه از ناحيه ايشان تأليف شده و به نظر حقير رسيده بود استفسار فرمودند، عرض كردم خوب است ولكن مقنع نيست و موجب تبدّل رأى حقير كه موافق مشهور است، نشد.

ذكر خير جنابعالى با فضلائى كه با آنها ربط علمى دارم مى‌شود و تأسّف دارم كه چرا طورى نمى‌شود كه فضلا و حوزه‌هاى علميّه با آن جناب در تماس علمى باشند، چنانچه حضوراً هم عرض شد.

در خاتمه استدعا دارم كه اين مهجور را در اوقات توجّه از دعا فراموش نفرمائيد.

خاطره‌ای از آیت الله سیستانی مدظلّه‌العالى

از جمله خاطرات ايشان از مرحوم علاّمه والد قدّس‌سرّه كه نقل آن مناسب مقام است، مطلبى است كه صديق مكرّم جناب حجّه‌الاسلام‌والمسلمين حاج شيخ محسن سعيديان زيدعزّه از حضرت آية‌اللـه سيستانى مدّظلّه نقل نمودند كه در سفرى كه در سالهاى أخير به محضر ايشان رسيده‌اند و از مرحوم علاّمه والد بحث شده است، در تعريف و تمجيد از ايشان فرموده‌اند:

يك‌بار ايشان از حضرت آية‌اللـه‌العظمى خوئى دعوت نمودند و من در معيّت حضرت آية‌اللـه خوئى به منزل ايشان رفتيم. آن منزل استيجارى بود و ايشان پس از چندى از آنجا به منزل ديگرى منتقل شدند. بعداً كه من مى‌خواستم خانه‌اى تهيّه كنم، اتّفاقا به همان منزل رفته و آن را بررسى نمودم و ديدم عجب مكان نامناسب و مخروبه‌اى است، با خود مى‌گفتم: «آقاى حاج سيّد محمّدحسين با آن سيماى بشّاش و جذّاب كه هر كس او را ببيند، خيال ميكند از ثروتمندان و مرفّهين است، چطور چند سال در اين خانه مخروبه زندگى كرده‌اند؟! راستى كه تعجّب است از صبر و زهد و تقواى ايشان.» و به هر صورت آن خانه را براى سكونت خود نپسنديدم. زندگى‌كردن ايشان در آن خانه واقعا نشانه درجه بالائى از زهد بود.