مفاسد عزل و خوردن داروهای ضد حیض و ضد حاملگی

نویسنده: حضرت علامه آیةالله حسینی طهرانی قدّس‌سرّه

منبع: رساله نكاحيه، صص ۳۹-۴۱

مفاسد عزل و خوردن داروهاى ضدّ حيض و ضدّ حاملگى‌

عزل دو ضرر كلّى براى مرد و زن دارد. البتّه ضرر مزاجى و جسمى، غير از ضررهاى روحى‌.

أمّا درباره مرد، موجب كسالت اعصاب مى‌شود؛ و در اثر تكرار به حدّى ميرسد كه درمانش صعب مى‌گردد.

أمّا درباره زن، موجب پيدايش مرضى در رحم به نام غدّه فيبْرُم و أحياناً سرطان رحم مى‌شود كه در اثر تهيّج رحم براى غذاى آن كه نطفه است، و سپس آنرا بدون غذا و گرسنه گذاردن پيدا مى‌شود.

خوردن دارو براى جلوگيرى رحم از پذيرش نطفه، و آبستن نشدن زنان كه امروزه بصورت قرص متداول و معمول شده است ضررهاى مزاجى شديد دارد، و موجب كسالت اعصاب و در بعض از احيان منجرّ به جنون و ديوانگى است. و علاوه موجب كسالت قلب^[۱] و سرطان رحم و اختلال جريان خون، و بهم خوردن سير طبيعى و عمل طبيعى غُدَد و ترشّحات زائده، و امراض فراوان ديگرى است كه دست بگريبان جوامع فقير بشر شده است. خوردن اين داروها به هر صورت و به هر كيفيّتى كه باشد، و با هر فورمولى كه ساخته شود، موجب قطع جريان حيض در اوقات معيّنه و مشخّصه مى‌گردد؛ و موجب عدم قبول رحم نطفه را در خود مى‌شود؛ و عواقب وخيمى را در پى دارد.

و لذا بهدارى در زمان طاغوت كه ابداً نظرى بحال ضعفاء و مصلحت آنان نداشت، براى ترغيب و تحريص مردم به نازائى و عقيم شدن و بچّه نياوردن، به مقدار فراوان از اين دارو را در درمانگاههاى عمومى دولتى مجّاناً در اختيار زنان ميگذاشت؛ و زنان مسكين هم مراجعه نموده، اخذ مى‌نمودند و ميخوردند و به مفاسد و پى آمدهاى آن گرفتار مى‌شدند. امّا زنهاى أعيان و پولدار ابداً از اينها مصرف نمى‌نمودند؛ و مَثل «مرگ حقّ است امّا براى همسايه» خوب در اينجا مصداق و موضوع روشنى پيدا ميكرد.

بسيارى از زنان مؤمنه هم در وقت زيارت مشاهد مشرّفه، و در وقت حجّ بيت الله الحرام، براى جلوگيرى از عادت ماهيانه و قدرت بر عمل مشروط به طهارت از اين قرص‌ها ميخوردند، كه هم كسالت و مرض جسمى، و هم در بعضى از أوقات كسالت روانى پيدا مى‌نمودند. و علاوه چه بسا عادت ماهيانه شان خراب و دگرگون مى‌شد؛ و به قول معروف از اينجا مانده و از آنجا رانده مى‌شدند. هم عملشان خراب مى‌شد و هم بهره معنوى و روحى از اين زيارت و مناسك نمى‌بردند.

شارع مقدّس اسلام براى زنان حائض تكليف خاصّى مقرّر كرده است كه با بجا آوردن آن هم حجّشان صحيح است و هم عمره شان. ديگر در اينصورت چرا در كار او تصرّف كنيم؟ تصرّفى كه چه بسا موجب بطلان عمل ميشود و حجّ و عمره صحيح و مطلوب را كه پيغمبر به بعضى از زوجات خود دستور دادند و آنها عمل نمودند، با دست خود و تصرّف خود آلوده و مشتبه سازيم؛ و عمل يقينى را بصورت عمل مشكوك انجام دهيم!؟

پانویس