منبع: آیت نور صفحه ۹۵ و ۹۶
أوائل سال يكهزار و سيصد و چهل و پنج قمرى بود، خانه عالم بزرگ طهران حضرت آية الله حاج سيّد محمّد صادق حسينى طهرانى شاهد شور و حال دگرى بود. همه انتظار قدوم فرزندى را داشتند كه مادر مكرّمهاش روزهاى آخر حمل خود را سپرى ميكرد. و سرانجام در شب بيست و چهارم محرّم كه زمين و زمان رنگ و بوى حسينى داشت پسرى مه جبين به دنيا آمد. پدر بزرگوارش نام زيباى «محمّد حسين» را بر او نهاد تا همچون جدّ فداكارش سيّد الشّهداء عليه السّلام پاسدار حريم توحيد و ولايت باشد، و كنيه «أبو الفضل» را برايش برگزيد تا همانند عمّ باوفايش حضرت أبو الفضل العبّاس عليه السّلام سرباز رشيد اسلام و مدافع ارزشهاى الهى بوده و در عمر پر بركت خويش «پدر فضيلت» گردد.
پدر تاريخ ولادتش را در پشت جلد قرآن خود چنين ثبت نمود:
«إن شآء الله تعالى به مباركى و ميمنت و طول عمر و ايمان كامل تولّد يافت نور چشمى امير سيّد محمّد حسين المكنّى بأبو الفضل ليله بيست و چهارم محرّم الحرام ۱۳۴۵ هجريّه قمريّه، در پناه امام زمان حجّة بن الحسن العسكرى باليُمن و العِلم.»
و به حق، خداى بزرگ دعاى خير پدر را در حقّ او مستجاب فرمود و اين روشنى چشم را در پناه بقيّة الله الأعظم عجّل الله تعالى فرجه الشّريف از عمرى با بركت و پر ميمنت و سراسر علم و نور بهرهمند ساخت، و او را ايمانى كامل عطا فرمود تا در ميان ستارگان تابناك خاندان خويش ماهى درخشان و خورشيدى پر فروغ گردد و مسير توحيد و ولايت را براى خيل عظيم مشتاقان و شوريدگان راه الهى و طالبان معرفت و سير و سلوك الى الله روشن و آشكار ساخته و آنان را به سر منزل مقصود رهنمون گردد.