نویسنده: علامه آیت الله حسینی طهرانی
منبع: روح مجرّد صفحه ۵۱۶
مرحوم علامه طهرانی مینویسند:
«قبل از تشرّف حقير به نجف اشرف، پس از فوت مرحوم والد كه مدّت قليلى ناچار براى اصلاح و تنظيم امورشان مجبور بودم در طهران درنگ كنم در نزد يكى از خويشاوندان سببى: مرحوم آقا ميرزا أبو تراب عرفان كه حقّا مردى دانشمند بود و در جفر و رمل، خودش محقّق و صاحب تأليف بود و مىگفت: در جفر كتابى نوشتهام بقدر «شرح لمعه»؛ قريب يك ماه علم رمل را خواندم و جزواتى هم نوشتم.
و آن مرحوم هم بقدرى به حقير علاقهمند شده بود كه دست بر نميداشت، و چون اولاد ذكور نداشت ميخواست در آخر عمرى علومش را به حقير بياموزد. ولى حقير حس كردم كه علاوه بر تضييع وقت، براى بنده ايجاد كدورت روحى مىنمود؛ بنابراين آن درس را ترك نمودم و هر چه زودتر امور را اصلاح و براى عتبه بوسى باب علم به نجف اشرف مشرّف شدم.»[۱]
۱. «روح مجرّد» ص ۵۱۶