نویسنده:آیت الله حاج سید محمد صادق حسینی طهرانی
منبع: نور مجرد صفحه ۶۴ و ۶۵
بياد دارم در مجلسى كه عدّهاى از علماء أعلام حضور داشتند و بنده نيز همراه والد معظّم قدّساللـهنفسهالزّكيّه در آن محفل شركت كرده بودم، حضرت آيتاللـه حاجّ شيخ مرتضى حائرى به علماء مجلس رو كرده و فرمودند:
«حقّ اين بود كه اداره و مديريّت تدريس خارج حوزه علميّه را آقاى حاج سيّدمحمّدحسين بجاى ما به عهده ميگرفتند!»
اين كلام در فضيلت و منقبت مقام علمى ايشان در حالى صادر شد كه حضرت علاّمه والد تنها بعضى از دروس سطح مانند مكاسب شيخ أنصارى رحمةاللـهعليه و كفايهالاُصول مرحوم آخوند خراسانى رحمةاللـهعليه را در حدّ سطح و يا بين سطح و خارج از ايشان درس گرفته بودند. و گويا ايشان با فراست خود، نور علم و فقه را در والد معظّم رضواناللـهعليه دريافته بودند.
برخى از علماء طهران نيز كه به مقام و منزلت علمى ايشان واقف بودند، از تبحّر و تضلّع ايشان در علوم، بسيار تجليل كرده و آن را مىستودند. بسيار اتّفاق مىافتاد كه در مسائل مستحدثه از محضر ايشان استفاده نموده و به ايشان رجوع مىكردند و والد معظّم حكم آن مسائل را بيان مىفرمودند.
بطور كلّى حضرت ايشان هيچگاه از خودشان تعريف نكرده و در مقام خودستايى نبودند و أبدا ديده نشد كه از خود تمجيد كنند، ولى گاهى در ضمن بعضى مباحث و گفتگوها، ما به مقام علمى ايشان از منظر ديگر علماء و فقهاء پى مىبرديم.