انواع تشرف به محضر ولی عصر سلام الله علیه

علاّمه طهرانی قدّس‌سرّه مى‌فرمودند: عمده، تشرّف حقيقى است، و غالب تشرّفاتى كه ادّعا مى‌شود، تشرّف حقيقى نيست بلكه مشاهده در عالم مثال است، كه آن نيز خود بر دو قسم است: گاه انسان حقيقةً وجود مثالى حضرت را مشاهده ميكند، و گاه نفس انسان است كه صورتى را إنشاء كرده و چنين وانمود ميكند كه آن صورت حضرت است و يا شيطان از طريق نفس انسان به شكل آن حضرت تمثّل و تجلّى ميكند. و تشخيص كشف حقيقى از كشف باطل براىانسان عادى ممكن نيست و تمييز آن محتاج استاد خبير و بصير است، گرچه آن كشف محفوف به قرائن و نشانه‌هايى باشد

نویسنده: آیت الله حاج سید محمد صادق حسینی طهرانی

منبع: نور مجرد صفحه ۵۰۴ تا ۵۰۸

عمده، تشرّف حقيقى به محضر حضرت ولى‌عصر سلام‌الله‌عليه است

علاّمه والدقدّس‌سرّه مى‌فرمودند: عمده، تشرّف حقيقى است، و غالب تشرّفاتى كه ادّعا مى‌شود، تشرّف حقيقى نيست بلكه مشاهده در عالم مثال است، كه آن نيز خود بر دو قسم است: گاه انسان حقيقةً وجود مثالى حضرت را مشاهده ميكند، و گاه نفس انسان است كه صورتى را إنشاء كرده و چنين وانمود ميكند كه آن صورت حضرت است و يا شيطان از طريق نفس انسان به شكل آن حضرت تمثّل و تجلّى ميكند. و تشخيص كشف حقيقى از كشف باطل براىانسان عادى ممكن نيست و تمييز آن محتاج استاد خبير و بصير است، گرچه آن كشف محفوف به قرائن و نشانه‌هايى باشد.

فقط استاد خبير، كشف حقيقى را از كشف باطل تشخيص مى‌دهد

يكى از رفقاى سابق و مرتبط با مرحوم آيت‌اللـه أنصارى‌همدانى رحمة‌اللـه‌عليه بنام آقا سيّدجلال كه با جناب محترم حاج آقا إسمعيل مهدوى‌نيا نيز رفاقتى بسيار صميمى داشته و در صداقت و يكدلى همانند يك روح در دو بدن بودند، سيّدى بود بسيار خوب و أهل صدق و صفا، ولى مع‌الأسف در دام و شبكه أفرادى كه در راه حقّ نبودند گرفتار شد و با إلقاءات شيطانى آنها از صراط حقّ عدول كرده و منحرف شد و به ارتباط با جنّيان مبتلا گشت. و به قول علاّمه والد: «شياطين انسى او را با وسوسه‌هاى خود ربودند؛ و اگر شيطنت آنان نبود، آقا سيّدجلال به مقامات عالى مى‌رسيد!» و همين انحراف ايشان سبب شد كه از جناب حاج آقا إسمعيل مهدوى‌نيا نيز جدا شد، و ايشان هر چه تلاش نمودند وى را نجات دهند موفّق نشدند.

حيف! ايشان پس از خروج از راه صحيح و مستقيم، به زعم و پندار باطل خود، دائما خود را در محضر امام زمان عليه‌السّلام مى‌ديد و چنين ادّعا ميكرد كه أفعال و كردار من همه به دستور حضرت است! عاقبت كار اين سيّد ـ كه خدا رحمتش كند ـ به جائى رسيد كه در أواخر عمر، نماز يوميّه‌اش ترك مى‌شد!

بارى، كسى كه حقيقةً، به محضر امام‌زمان عليه‌السّلام مشرّف‌مى‌شود، محبّت و رضاى آن‌حضرت مانع از ترك أولى مى‌شود تا چه رسد به اينكه واجبى از او ترك گردد و يا حرامى از او سر زند. و اين عاقبتِ آقا سيّدجلال، چنانكه علاّمه والد فرمودند، شاهد و دليل بر آنستكه آن امام زمان، امام زمان حقيقى نبوده و كشف او كشف باطل و شيطانى بوده‌است؛ زيرا ممكن نيست كسى واقعاً امام‌زمان عليه‌السّلام را دائم ببيند و بر اساس دستور آن حضرت عمل نمايد و نماز كه ركن و عمود خيمه دين است از او ترك شود.

برادر مكرّم، جناب حاج‌آقاى مهدوى‌نيا مى‌گفتند: برخى از رفقاى مرحوم آقاى انصارى قدّس‌سرّه پس از وفات آقا سيّدجلال او را در عالم خواب ديده بودند و گفته بود: «در اينجا به من دو درجه دادند: يك درجه به خاطر سيادت، و يك درجه به خاطر صدقى كه داشتم؛ و حقّ با آقااسمعيل مهدوى‌نيا بود و من در دنيا متوجّه نشدم.» يعنى نهايةً مورد غفران و رحمت إلهى واقع شده بود.^[۱]

شخص ديگرى نيز كه در محضر علاّمه والد قدم در سير و سلوك گذاشته ولى پس از مدّتى از طريق حقّ لغزيد و به جهت استقلال و عدم اطاعت از دستور ايشان در مسير خلاف واقع شد، آن فرد نيز دائم المكاشفه بود و مى‌گفت: من از امام‌زمان عليه‌السّلام دستور مى‌گيرم!

علاّمه والد مى‌فرمودند: اين امام‌زمان نيست، اين نفس تواست كه به تو دستور مى‌دهد نه امام زمان، اينها همه باطل‌است! كسى كه حقيقةً آن‌حضرت را

مشاهده‌كند، در حيطه نور و در جادّه مستقيم مى‌بيند نه در ظلمات نفسانى. زيرا نفس مادامى كه به نورانيّت متحقّق نشده و قدسى نگرديده سراسر ظلمت است؛ و امام زمانى كه ساخته و پرداخته نفس باشد، امام زمان نيست و ارزش ندارد.

پانویس