تحقق اولیاء الهی به عبودیت تامه و پرهیز از ابراز مقامات توحیدی

نویسنده:آیت الله حاج سید محمد صادق حسینی طهرانی

منبع: کتاب نور مجرد

تحقّق اولياء الهى به عبوديّت تامّه

در شب معراج، زمانى كه به حضرت رسالت‌پناه صلّى‌اللـه‌عليه‌وآله گفته شد:

از مقامات و سعادات دلخواه از درگاه حضرت حقّ طلب نما.

حضرت با كمال ادب عرض كردند:

اى پروردگار من! مرا به بندگى و عبوديّت خود منتسب كن.

پس اين آيه نازل شد: سُبْحَـنَ الَّذِى أَسْرَى بِعَبْدِهِ ^[۱]

و نشان عبوديّت تامّه و كامله را به آن حضرت إعطاء نمودند.

و چقدر زيبا شيخ عبداللـه أنصارى گفته است كه:

إلهى اگر يكبار گوئى بنده من، از عرش گذرد خنده من.

فلذا كمّلين از أولياءاللـه، ظهور و إظهار خوارق عادات و كشف و إخبار از مغيّبات و تصرّف در كائنات را منازعه با حضرت حقّ در كبرياء او شمرده و به‌شدّت از آن احتراز دارند، مگر در موارد خاصّ و به إذن حضرت حقّ به جهت هدايت و دستگيرى و إرشاد.

بر اين اساس حضرت علاّمه والد رضوان‌اللـه‌عليه به جهت تمكّن در مقام عبوديّت و توحيد حضرت حقّ، نه تنها در صدد إظهار حالات و مقامات معنوى و توحيدى خود نبودند، بلكه به شدّت كتمان داشتند كه مبادا لمحه‌اى از مراتب باطنى ايشان بر ديگران آشكار گردد. حقير با وجود اينكه مدّتها در حضر و سفر در خدمت ايشان بودم، هرگز كلمه يا كلامى كه بخواهد دلالت بر منزلت و إشراف باطنى علاّمه والد كند از ايشان نشنيدم مگر دو سه جمله كه آن هم براى إرشاد حقير بود.

پانویس