نویسنده:آیت الله حاج سید محمد صادق حسینی طهرانی
منبع: کتاب نور مجرد
مرحوم علامه والد قدّساللـهنفسه زمانى كه اين استعداد را در تلامذه سلوكى خود مىديدند، آنان را به توجّه به نفس دستور مىدادند و مىفرمودند:
به خودت چنان نظر كن كه كأنّه خداوند جز تو هيچ موجودى را در عالم وجود خلق نفرموده است، و آنوقت به حقيقت نفس خود التفات نما.
به يكى از شاگردان خود كه تحت تربيت ايشان مدارج كمال را مىگذراند، دستور توجّه به نفس دادند. پس از گذشت يكماه خدمت حضرت علاّمه آمد و عرض كرد:
نمىتوانم! چگونه و به چه چيزى بايد توجّه كنم؟ ايشان دستوراتى دادند، بعد از دو يا سه ماه، هنوز مىگفت سخت است، أمّا بالأخره توجّه به نفس براى ايشان حاصل شد و مىگفت:
در خيابان، كوچه، بيرون، در حال قيام و قعود، و در همه أحوال، توجّه به نفس هست و هميشه در خودم هستم و از خود خارج نمىشوم. وه! چه سعادتى و چه نعمتى.